Woudenbergse oudste Baarnaar

BAARN "De trap ren ik niet meer op, dat doe ik nu voorzichtiger vanwege mijn knieën." De uitspraak is veelzeggend voor de conditie waarin Jaan Hartog-van den Berg verkeert. De vitale, vrolijke en vooral vriendelijke inwoonster van Baarn is woensdag 26 september 103 jaar geworden. Daarmee is de geboren en getogen Woudenbergse de oudste inwoner van de gemeente Baarn. "Alles is nog hetzelfde. Daarover ben ik zelf ook verbaasd. Alles loopt op rolletjes", klinkt het tevreden.

Christine Schut

Jaan van den Berg is op 26 september 1915 geboren op de boerderij aan de Zegheweg waar nu 'Bij Aaltje aan de Linie' is gevestigd. Haar familie woont daar nog. Tot haar huwelijk in 1941 heeft ze daar ook gewoond. Ze trouwde met een Baarnaar en verhuisde naar deze plaats. Sinds 1956 woont ze in dezelfde woning aan de Berkenweg. De heer Hartog is in 2000 overleden.

Mevrouw Hartog woont nog zelfstandig. Alleen haar tuin wordt, sinds haar man is overleden, verzorgd door een tuinman. En ze krijgt één keer per week thuiszorg voor het zware werk. "Ik heb helaas geen kinderen, maar wel een hele fijne familie. En lieve buren", meldt ze. Ze heeft een vrij actief leven geleid en deed altijd aan gym. Maar ook aan de fietsvierdaagse deed ze mee, ze zat op een zangkoor en deed aan kerkenwerk voor de Pauluskerk. Tegenwoordig doet ze het wat rustiger aan. "Ik doe boodschappen bij Albert Heijn, voer telefoongesprekken en ga vaak naar De Leuning. Elke maand ga ik naar de broodlunch en het diner. En ik ga op pad met de seniorenbus. Dinsdagochtend ga ik naar 'Koffie na de markt'", vertelde ze toen ze 101 werd.

Ondanks dat het echtpaar Hartog geen kinderen heeft gekregen, zit de woonkamer afgelopen woensdag vol voor mevrouws verjaardag. "De buren zijn net weg. Dit zijn vooral familieleden en kennissen. Vanmiddag komt er nog meer familie. En de burgemeester komt zo", klinkt het monter. Eerder vierde ze haar verjaardag groots op de boerderij in Woudenberg, maar dat doet ze niet meer. "Ik vier het nu in kleine groepjes." Jaan Hartog durft niet meer te fietsen. Bang als ze is te vallen bij het op- of afstappen. "Als ik iets breek, denk ik dat het afgelopen is met me", klinkt het oprecht. Maar voorlopig wijst niets daarop. Ze doet zelf de deur open voor het bezoek. Doet vrijwel haar hele huishouden, inclusief koken, boodschappen en de was, nog zelf. "Mijn rollator is nu mijn beste vriend", lacht ze. "Ik ga lopend naar Albert Heijn. Ik doe de boodschappen in mijn mandje, hartstikke handig."

Op dinsdag gaat mevrouw Hartog altijd koffie drinken op de Brink. Daarvoor wordt ze tegenwoordig opgehaald. "We komen met een stel bij elkaar. Dan ben ik altijd wel de oudste. De rest is tussen de vijftig en negentig denk ik." Verder vult ze haar dagen met puzzelen en veel bezoekjes. Haar buren, familieleden, vrienden en kennissen laten haar niet in de steek. "Ik verveel me nooit. Elke zaterdag ga ik een middag met de Seniorenbus op pad. Of mijn familie haalt me op. Ze zijn allemaal hartstikke lief voor me." Op mijn opmerking dat dat ongetwijfeld wederzijds is, antwoordt ze bescheiden: "Ik ben ook geen chagrijn, dat is waar. Het is ook een hele zegen dat ik zo ben. Het is me gewoon gegeven." Gymmen doet mevrouw Hartog niet meer. "Maar ik ben genoeg in beweging hoor. Ik heb ook geen wensen. Als het het komende jaar net zo gaat als het afgelopen jaar, vind ik het prima."