Kleurrijk spektakel bij Fidelio

WOUDENBERG - Zoals zowel op de elektronische als op de vernielde borden al aangekondigd was, vond zaterdagavond 12 mei het voorjaarsconcert van Fidelio plaats in sporthal de Camp met als thema 'Rule Brittania'. Het concert had meer weg van een avond feestelijk theater.

door Hannie Lamberink

Behalve het voltallige orkest van Fidelio en de slagwerkgroep was er nog meer te zien op en rond het podium: de Big Ben was nagebouwd, er hing een groot videoscherm, het Olympisch vuur werd na de pauze ontstoken door een hardloper, er hing een spandoek met de Olympische ringen en er stond een echte Engelse telefooncel. Bovendien lag overal rond het podium bedrieglijk echte reuze Engels drop. En er hingen natuurlijk Engelse vlaggen. Het concert startte vanzelfsprekend met het nummer ,,Rule Brittania''. Vele nummers passeerden daarna de revue waarbij orkest en slagwerkgroep elkaar afwisselden. De belichting met vele kleuren die op de maat van de muziek verschenen werd o.a. verzorgd door Kees Doornebal. Het maakte alles erg feestelijk. De muziek die Fidelio op deze avond liet horen was heel anders dan men bij straatoptredens van hen hoort. Dit was echt een muzikaal concert. Alle nummers waren rond het thema ,,Rule Britannia'' uitgezocht. Er was bv filmmuziek van Mary Poppins, Harry Potter en Robin Hood maar ook volksmuziek, trance, rap en muziek van Coldplay. De nummers werden aangekondigd door Judith Zitzmann en Eise Oosting van toneelvereniging 't Scherm. Voor elke aankondiging hadden ze weer een andere daarbij passende outfit aan variërend van hippie, gouvernante en heks tot broeder Tuck. Vanuit de zaal was niet iedereen van het grote orkest goed te zien. Dat werd opgelost door tijdens het concert de orkestleden steeds afzonderlijk te filmen en dit direct zichtbaar te maken op het grote videoscherm. Vlak voor de pauze werden twee leden, Alieke Huizing en Jan van der Sluis, door de voorzitter gehuldigd vanwege hun 25-jarig lidmaatschap van Fidelio.

Er was een leuke afwisseling in het programma tussen nummers van de slagwerkgroep en nummers van het orkest. Het ene nummer klonk soms beter dan het andere. Vooral de muziek van de film Harry Potter bleek lastig te spelen. Bij sommige nummers werd het publiek gestimuleerd mee te klappen. Verrassend was het rappende optreden van enkele slagwerkgroepleden. Tot slot speelden orkest en slagwerkgroep gezamenlijk 'Colonel Bogey' van Kenneth J. Alford. Een swingende uitsmijter van een prachtig concert.