Column Margreet Hendriks: ‘Open einde’

Een primeur in de raadscommissie vorige week. Men mocht de allereerste gebruiker van de Open Microfoon in de vergadering welkom heten. Een nieuw experiment waarbij de raad inwoners en lokale vertegenwoordigers van bedrijven en organisaties de kans wil geven om onderwerpen die niet op de agenda staan bespreekbaar te maken tijdens de commissievergaderingen.

Voor de deelnemers, overigens maar maximaal 1 spreker per avond, zijn een aantal spelregels opgesteld. Zo mag het enkel over onderwerpen gaan die betrekking hebben op de lokale politiek en waartoe de raad bevoegd is. Het onderwerp mag niet al (voor reguliere inspraak) op de agenda staan of recent hebben gestaan. De maximale spreektijd is 5 minuten en de inspreker moet zijn onderwerp plus motivering uiterlijk 1 week van tevoren schriftelijk aanleveren bij de griffie. De agendacommissie beslist of het onderwerp wordt toegelaten. En last but not least: elke inspreker of organisatie mag slechts 1 keer per jaar gebruik maken van de Open Microfoon. Oftewel: kies je moment zorgvuldig. 

Hoe de selectieprocedure precies in zijn werk gaat als de Open Microfoon wordt bestormd met aanvragen, is niet duidelijk. Is het ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’, wordt erom geknobbeld of gaan er briefjes met namen in een grote pot en wordt er een gelukkige uit getrokken? Geen idee. Het zou ook zomaar via een spelletje Ranking the Stars kunnen gaan voor het meest sexy politieke onderwerp. Hoe het ook zij, de allereerste spreker voor de Open Microfoon werd vorige week in de raadscommissie bijna met applaus ontvangen. De voorzitter van de dag, Jhony Stalman, benadrukte dat het experiment bedoeld is om de participatie (wat is dat toch een jeukwoord) van de Woudenbergse samenleving te vergroten. Ook vroeg hij op voorhand wat flexibiliteit van de toehoorders omdat je maar nooit weet of alles goed gaat bij zo’n eerste try-out… 

Deze premièrekoorts leek echter bij het strak geregisseerde optreden volstrekt overbodig. Ten eerste had de inspreker, keurig volgens het advies van de gemeente, zijn relaas vooraf op papier gezet en om de spanning er nog verder af te halen was dit ook vooraf bij de vergaderstukken op de gemeentelijke website geplaatst. Zodoende wist iedereen al ruim van tevoren wat de bewoner van de Geeresteinselaan kwam vertellen over de nijpende situatie door op de weg geparkeerde auto’s in zijn straat, die niet alleen leidt tot verkeersonveilige situaties maar ook vuilniswagens en hulpdiensten de vrije toegang belemmert. In dit licht gezien was het nog teleurstellender dat vrijwel alle politieke fracties hun 1 minuut reactietijd gebruikten om de inspreker te vragen hoe hij zelf dacht dat het probleem snel opgelost kon worden. Vooral omdat het antwoord op deze vraag door de inspreker in zijn bijdrage eigenlijk ook al was gegeven: namelijk dat de bewoners - zoals tot voor kort gebruikelijk was – hun voertuig weer met twee wielen op de (brede) stoep kunnen parkeren in plaats van op last van de BOA met vier wielen op de weg. 

Alle begin is moeilijk, maar ik denk dat inwoners die de moeite nemen om in de raadscommissie achter de Open Microfoon te gaan staan, van de politiek wel iets meer mogen verwachten dan binnen pakweg 10 minuten weer te worden uitgezwaaid. Zeker omdat men alle tijd heeft gehad om zich voor te bereiden op het onderwerp, lijkt me een eerste politieke reactie op de aanhangig gemaakte kwestie of een kort debatje daarover, wel het minste om een inspreker te belonen.  Maar nee, er werd zelfs geen tipje van de sluier opgelicht over of de politiek überhaupt wel van plan is om hiermee iets te gaan doen. Kijk, op deze manier is de Open Microfoon niet meer dan een Open Brief die je nog even live mag voordragen in de vergadering. Ik weet dat een Open Einde spannend kan zijn, maar ik vrees dat de deelnemers aan dit inspraakexperiment op allesbehalve cliffhangers zitten te wachten. 

Margreet Hendriks