Volleybalvereniging Woudenberg viert jubileum: ‘We maken er een mooi clubfeest van’

WOUDENBERG Uitstel, maar geen afstel. Dat is van toepassing op de viering van het 50-jarig bestaan van volleybalvereniging Woudenberg. Komende zaterdag staat de club in sporthal De Camp uitgebreid stil bij dit jubileum.

Passie voor de sport, voor de club ook. Die, vroeger of juist nog steeds, als een rode draad door hun leven loopt. Het mooiste voorbeeld aan tafel is Rien Wolfswinkel, die erbij was in 1971. Toen nog een tiener die op de mavo in Amersfoort besmet raakte met de sport. ,,Voetbal of korfbal, daar vond ik eigenlijk weinig aan. Via mijn gymleraar kwam ik in aanraking met volleybal en al snel bleek dat ik talent had.”

Dus toen in Woudenberg plannen waren voor een lokale volleybalvereniging, meldde de toen 16-jarige Rien zich aan. Samen met clublid Wim van Zon is hij nog over van het eerste uur. ,,Maar verder kan ik mij weinig meer van die avond herinneren.”

De nieuwbakken club begon in de sportzaal aan de Geeresteinselaan, waar ze alleen konden trainen. Het gymzaaltje was veel te smal om er officiële wedstrijden te kunnen afwerken. ,,Raakte de bal de muur, dan was-ie uit”, lacht Wolfswinkel. Daarna maakte hij alle verhuizingen mee. Via de Margrietzaal en De Wielewaal naar De Camp, de huidige thuishaven.

Het zijn herinneringen waar Letty Lokhorst over mee kan praten. Ze is al 42 jaar lid en net als Wolfswinkel, die álle denkbare functies binnen de club vervulde, uit het juiste hout gesneden. ,,Zo lang ik lid ben, ben ik vrijwilliger. En andersom”, verduidelijkt ze. Lokhorst was trainer, zat jarenlang in diverse commissies en verzorgt sinds 10 jaar de ledenadministratie. Een nauwkeurig werkje, maar dat is haar wel toevertrouwd. Ze was jarenlang de spil van de Volleyvaria, het clubblad dat lange tijd een belangrijke rol vervulde in de informatievoorziening.

En lid blijft ze, ondanks dat spelen er niet meer inzit. Reuma is de spelbreker. ,,Ik heb het al een paar jaar, maar volleyballen ging voor corona gelukkig nog prima.” Nadat de coronamaatregelen uitdoofden, probeerde Lokhorst het opnieuw. Maar na een uurtje wist ze genoeg. ,,Het ging niet meer, het deed teveel pijn. Erg jammer dat het voor mij zo moest eindigen”, aldus Lokhorst. Maar de ledenadministratie blijft ze doen. ,,Natuurlijk, een club ben je met z’n allen.”

De derde is Ria Bloemendal. Nee, officieel is ze geen lid meer. ,,Misschien moet ik ondersteunend lid worden”, lacht ze. Maar Bloemendal loopt de deur van De Camp nog steeds plat: bij elke thuiswedstrijd van heren 1, het vlaggenschip van de club die twee weken geleden nog de bekerfinale speelde, zit ze op de tribune. Het heilige vuur is er nog steeds. ,,Ja, ik houd van winnen”, verduidelijkt Bloemendal. ,,Ik ben iemand die altijd het hoogst haalbare nastreeft.”

Trainer-coach, technische commissie, jeugdcommissie; dat soort functies zijn haar op het lijf geschreven. Van 1994 tot 2009 zette Bloemendal zich met haar fanatisme en inzicht in voor de volleybalvereniging. Ze was trainer-coach van de bijzondere lichting meiden, die het ene na het andere kampioenschap in de wacht sleepte. In 2001 werd deze lichting, destijds de B1, zelfs derde van Nederland. Ja, met Bloemendal aan je zijde is verliezen uit den boze. Tegenwoordig is ze bij buurman tennis- en padelvereniging ‘t Schilt zeer actief. ,,Ook daar speel ik nog steeds in het hoogste team”, lacht ze. ,,Ik kan het niet laten.”

Het hóórt bij een sportvereniging: samen het hoogst haalbare zien te bereiken. ,,Ik zit op deze club omdat ik de sport prachtig vind. Het is een technische, snelle sport met veel facetten”, legt Wolfswinkel uit. ,,Maar minstens zo belangrijk is voor mij het sociale. De gezelligheid eromheen, het teamgevoel, samen winnen of verliezen; ik kan mijn energie erin kwijt.” Het zijn woorden van de erevoorzitter waar Bloemendal en Lokhorst zich direct bij aansluiten. ,,Vooral voor kinderen is het doen van een teamsport heel leerzaam”, vinden beiden.

IN DE LIFT De vierde aan tafel, Jos van der Lee legt uit dat de jeugdafdeling van de volleybalvereniging in de lift zit. ,,Vier jaar geleden zaten we nog met onze handen in het haar, want we hadden te weinig trainers voor onze mini’s”, legt de clubvoorzitter uit. Om die reden werd een avond belegd met ouders. ,,Toen stapten vijf, zes enthousiaste vaders naar voren en samen met Ilse Way en Claudette de Kruif, de coördinatoren van de mini’s, is er wat moois ontstaan. Mede dankzij hen groeit het aantal mini’s als kool.”

Dat is bijzonder, zeker als je bedenkt hoe de afgelopen coronaseizoenen verliepen. ,,Iedere keer moest je als bestuur reageren op de coronamaatregelen die van kracht werden. Je was constant bezig met zo snel mogelijk communiceren, met regelen, met vragen oplossen. Het is voor de club een zware tijd geweest”, weet Van der Lee, die trots is op hoe de club er toch voor staat.

De vereniging hikt tegen de 200 leden aan, al jaren schommelt het tussen de 175 en 200 leden. ,,Bij heel wat andere volleybalclubs zie je dat 2 jaar stilstaan heel wat afgebrokkeld heeft, hier gelukkig niet.” Ook de sponsors zijn de Woudenbergse volleyballers stuk voor stuk trouw gebleven, iets wat Van der Lee ook tevreden stemt. ,,Zij zijn ook een belangrijke inkomstenbron voor ons als club.”

Alle reden dus om de bloemetjes buiten te zetten. Dat doet Volleybalvereniging Woudenberg komende zaterdag vanaf 10.00 uur met onder meer een programma voor de mini’s, een blacklightvolleybaltoernooi, een clinic van eredivisiespelers van SSS en een barbecue met aansluitend een gezellige avond. Uiteraard zijn Wolfswinkel, Lokhorst en Bloemendal ook van de partij. ,,We maken er met z’n allen een mooi clubfeest van”, belooft Van der Lee.