‘Om moedeloos van te worden’
30 november 2020 om 15:19Deel 14 door Ot Beigelsteijn
In de mobilisatieperiode had Berend het druk. Op een gegeven moment zaten er op een mooie dag wel 60 militairen voor de deur. In het midden een drietal tafels met daarvoor een bord JURY. Wat er te jureren viel, wie zal het zeggen. Een helder zonnetje zorgde voor scherpe schaduwen voor Café De Poort. Met de bladeren nog aan de bomen zal het rond eind september 1939 zijn geweest. Berend zal aan 1 vat bier te kort hebben gehad.
De Tweede Wereldoorlog gooide behoorlijk roet in het eten. Er ontstond schaarste aan producten. Suiker was al sinds 1939 op de bon. De avondklok beperkte mensen in hun gaan en staan. Vervoersmiddelen waren beperkt beschikbaar of geconfisqueerd. Een deel van de bevolking was opgepakt, ondergedoken of in Duitsland of elders tewerkgesteld. Zo beperkte zich het uitgaansleven en mede daardoor de clandizie.
Berend had het niet zo op Duitsers, die overigens meer op het geheel gecamoufleerde Hotel De Schans georiënteerd waren. Midden op de Poort stonden borden met Duitse bewegwijzering om militaire transporten van dienst te zijn. Dat hij daar de gehele dag naar moest kijken, beviel hem allerminst. Wanneer hij Duitse soldaten als klant had zal hij niet vies van hun bestedingen zijn geweest. Bovendien zal Berend goed begrepen hebben dat je ze op afstand beter 'te vriend' kon houden dan ze tegen je in het harnas te jagen.
Het oorlogsjaar 1941 draaide uit een ramp voor Berend. Zoon Jop overleed op 29 januari op 37-jarige leeftijd en liet een jonge 34-jarige Cor als weduwe achter. Zo stond Berend er tenslotte alleen voor.
Berend liet de moed niet zakken en ging zelf door; hij was tenslotte pas zestig jaar oud en hoopte het gezien zijn vitaliteit lichamelijk nog niet op korte termijn te hoeven opgeven. De oorlogsjaren kwam hij verder zonder kleerscheuren door.
Tot overmaat van ramp gaat zijn dierbare café De Poort ten gronde. Op 28 april 1945 wordt kruispunt de Poort door de Duitsers met zeemijnen opgeblazen om de doorgang voor de oprukkende Canadezen te versperren. De serre wordt geheel weggeblazen en het westelijke deel van de rest van het pand staat op instorten, wat een paar dagen later voor een deel ook het geval is.
Café De Poort is niet meer en zal op dezelfde plek ook nooit meer worden opgebouwd. Binnen de kortste keren is het gehele pand gesloopt en het is een lege plek die overblijft.
Zes jaar later zou Berend aan de overkant van de Dorpsstraat opnieuw beginnen met Café ‘De Nieuwe Poort’. Daarover later meer.
(vervolg in deel 15A)
Bronnen: Archief Oud Woudenberg, Jubileumboek