‘Grenzen aangeven is belangrijk'

11 november 2020 om 09:43

'Mantelzorger is geen keuze, maar overkomt je'

WOUDENBERG Wie haar (naam en gegevens bekend bij de redactie, red.) spreekt, heeft al gauw in de gaten dat hier een sterke vrouw zit. Al zijn er genoeg uitdagingen in haar leven, ze begint iedere dag opnieuw. Al is de energie die dat kost, soms ver te zoeken. Mantelzorger zijn is geen keuze maar iets wat je overkomt, is haar mening.

Ze is een moeder van vier kinderen en de jongste woont nog thuis. Deze zoon heeft autisme en ADHD. ,,Al toen hij naar de peuterspeelzaal ging, was het me duidelijk dat er autisme speelde. Hij maakte makkelijker contact met de leidsters dan met de andere kinderen. En dat is nog steeds zo. Inmiddels is hij bijna zestien jaar”, vertelt ze.

Autisme betekent voor hem dat de wereld soms heel onbegrijpelijk is. De prikkels en snelheid waarmee de wereld voortgaat, bezorgen hem stress. Die spanning komt vaak thuis openbaar. Voor zijn moeder is dat soms heel zwaar.

,,Ik moet duidelijk mijn grenzen aangeven. Geen flauwekul vertellen en duidelijk zijn. Juist voor een kind met autisme is dat zo belangrijk. Het is juist sneu wanneer je geen duidelijkheid geeft. De wereld is al zo verwarrend voor ze.” Al vindt ze het lastig wanneer mensen tegen haar zeggen: wat zul jij het zwaar hebben. Dat is te confronterend en het helpt haar niet.

Wat wel zou helpen, is contact met andere ouders die met uitdagende kinderen te maken. Er was een dergelijke oudergroep in Woudenberg waar zij veel aan had, maar in verband met corona is dat stilgelegd. ,,Ik mis het contact, het begrip en het praten over onze kinderen maar ook over andere dingen.”

Op dit moment heeft ze het zwaar. ,,Mijn zoon gaat over ruim een jaar uit huis, op de groep wonen. Dat is een wens van hem die al vanaf zijn tiende jaar leeft. En uiteindelijk zal hij dan begeleid gaan wonen. Een duidelijk toekomstperspectief voor hem. En ook voor mij.” En eerlijk zegt ze, dat het haar op de been houdt om af te tellen.

De dagen zijn soms pittig wat de omgang met haar zoon betreft en even opladen is beperkt mogelijk. ,,Ik heb niet zo’n groot sociaal netwerk en nu door corona is dat nog beperkter. Met mijn andere kinderen, mijn moeder en een vriendin praat ik wel over dingen, maar als alleenstaande moeder sta je er vaak echt alleen voor. De buitenwereld ziet vaak een topje van de ijsberg.”

Al vindt ze het de gewoonste zaak van de wereld dat ze voor haar kind zorgt en voor hem strijdt. ,,De liefde voor mijn kinderen is diep en dat maakt veel goed.”

Energie haalt ze uit het wandelen met haar honden, haken, het bakken van taarten en detectiveseries kijken. ,,Tel je zegeningen”, glimlacht ze. En er zijn ook genoeg gezellige momenten met haar zoon, daar is ze blij mee. Ook heeft ze een volle agenda met daarin afspraken met de gemeente, begeleiders, dagbesteding en andere instanties.

,,Het zou fijn zijn als er wat meer met mantelzorgers wordt meegedacht. Soms zijn dingen onnodig te ingewikkeld in mijn ogen. Dat kost veel energie, die je eigenlijk niet hebt.”