‘Verscheiden van een notaris’
27 oktober 2020 om 17:08Deel 6C
Cornelis bleek ook niet wars te zijn van chique zaken. Onder de stukken die bij hem onder de hamer doorgingen waren canapé’s, chaisses longues, voltaires, Bonheurs du Jour, piamino’s, pendules, goud en zilverwerken, porselein, ornamenten, wijnen, likeuren en sigaren. Hij moest wel overal verstand van hebben, gepokt, gemazeld en berookt.
OVERLIJDINGSGEVAL In 1887 stierf zoon Hendrik Dirk Adriaan van Wieringen in het Instituut voor Epilepsiebestrijding ‘Meer en Bosch’ in Heemstede, dat in 1882 als ‘Zoar’ door enkele welgestelde families in Haarlem was gesticht. Of familie Van Wieringen hiertoe ook behoorde is waarschijnlijk maar niet te verifiëren. Wel dat nazaten nog steeds tot de huidige donateurs behoren. Later is de naam veranderd in ‘SEIN’. Het overlijdingsgeval kwam hard aan, want het was de derde Hendrik die het leven liet.
Op 2 april 1889 trok Cornelis de bijzondere aandacht van de slagers in de wijde omgeving. Vooral van hen die de capaciteit hadden om meerdere koeien op rij te slachten en uit te benen. Het betrof een openbare verkoping op de Hofstede Maddelage onder Leusden van onroerend en roerend goed, waaronder 30 vette koeien. Mogelijk ging het om oude sijbels!!
Of had Cornelis het spreekwoord in gedachten gehouden: ‘Een oude vrouw en een oude koe, die vallen toe, maar een oude man en een oud paard zijn niets meer waard.’
Was het anders geweest dan had mogen worden aangenomen dat Cornelis waarschijnlijk vermogende boeren uit de omtrek een hint had gegeven.
WEDUWE Notaris Cornelis van Wieringen heeft helaas slechts 18 jaar zijn notariaat op Huize Nieuwoord mogen uitoefenen en van zijn nieuwe villa mogen genieten. Na een onverwacht en kortstondig ziekbed stierf hij op 60-jarige leeftijd op zaterdag 19 augustus 1889. De rouwadvertentie in meerdere kranten waaronder het Algemeen Dagblad en het Nieuws van de dag vermeldde op 24 augustus het overlijden van een hartelijke geliefde echtgenoot na een korte ongesteldheid, zoals dat toen heette.
Allebei de jongens, de enige twee overlevenden van 8 kinderen, Nico, inmiddels 33 jaar oud, en Adriaan, die 20 was, woonden nog thuis en bleven bij hun moeder.
VERBOUWING Volgens sommige verslagen zou moeder Suzanna als weduwe in 1885 nog een verbouwing op de villa hebben losgelaten. Onder andere wordt dit vermeld in het boekwerk ‘Woudenberg, geschiedenis en architectuur’ van Elisabeth Stades-Visscher en Karen Veenland-Heineman. Dat kan echter niet kloppen want Cornelis is zoals eerder vermeld pas vier jaar later overleden, zodat zij in 1885 geen weduwe kan zijn geweest.
In welk jaar het ook heeft mogen zijn, zij liet in ieder geval de villa aan de noordkant uitbreiden met een trappenhuis en eveneens het koetshuis vergroten. Zij moet toch wel erg veel levenslust en energie hebben gehad, niet wetend welke carrière haar zoon Nico nog in het verschiet zou hebben en ten gevolge waarvan zij Huize Nieuwoord luttele jaren daarna zou verkopen en met haar gezin verlaten.
Bij een totale verbouwing in de periode 2013/2015 is de trap gesloopt en is de ruimte gebruikt voor het aanbrengen van een lift.
Nico studeerde nog steeds notariaat in Amsterdam. Niet dat hij er met de pet naar gooide, maar het schoot niet echt op. Mogelijk had hij inmiddels een baan als candidaat-notaris want hij was inmiddels 34 jaar oud. Bovendien was hij zo langzamerhand op een leeftijd gekomen waarop hij rijp was voor het aangaan van een relatie. Hij dreigde zogezegd de houdbaarheidsdatum daarvoor te overschrijden.
RENTMEESTER Kort nadat de verbouwing was uitgevoerd werd Nick rentmeester van Geerestein en verhuisde hij met zijn moeder Suze en vermoedelijk ook zijn jongere broer Adriaan naar het rentmeestershuis op de Schans.
Hoe het verder met Nick en de zijnen op die Schans verging wordt uitgebreid uit de doeken gedaan in de artikelenserie ‘Fortificatie De Schans’.
(vervolg in deel 7A)
Bronnen: A.C. Woldringh-Renes, Jubileumboek, wikipedia
