‘Je bent alles kwijt en familie zit ver weg’

29 oktober 2020 om 09:40

Corry van Ginkel-Wanner (59) rijdt stad en land af om Iraanse vluchtelingen te bemoedigen. Bovendien weet haar dochter Marian Smit-van Ginkel (38) dat ze altijd met de kinderen terecht kan bij haar moeder. Genoeg reden om de Woudenbergse te verrassen met een ballonvaart.

Die is zeker besteed aan Corry, want het lijkt haar fantastisch, ook al heeft ze hier nog geen ervaring mee. ,,Het lijkt me heel spannend, maar erg leuk. Want ik heb graag zelf het roer in handen en dan moet je dat loslaten. Ik denk dat je vanuit de lucht mooi rond kunt kijken. Je gaat met de snelheid van de wind, dus dat is meestal lekker rustig.”

Samen met haar man Barend van Ginkel kocht Corry een huis aan de Oranjelaan, wat achttien jaar haar thuishonk was. Tegenwoordig woont ze weer in haar ouderlijk huis aan de Ekris, waar ze zelf geboren en getogen is.

,,Mijn ouders hebben dit huis in het weiland laten bouwen. Destijds stonden al die andere woningen in deze omgeving er nog niet. Mijn moeder woonde vóór die tijd op een boerderij waar nu de manege is en mijn vader op een boerderij op landgoed Geerestein. Mijn vader had een boerderijtje met koeien en kippen. Hij werkte ook bij de plaatselijke meelfabriek. Die grote machines vond ik als kind behoorlijk indrukwekkend”, vertelt Corry.

Als kind bezocht ze de Julianaschool, waarna ze het mavo volgde in Scherpenzeel, nu de Proeftuin. Met haar ouders ging ze naar de Hervormde Kerk in het dorp, terwijl ze later met haar man de overstap maakte naar de Christelijke Gereformeerde Kerk in Scherpenzeel. ,,Die gemeente was kleiner, persoonlijker en de verkondiging sprak ons meer aan. Daar voelde ik me meer thuis.”

Een jaar lang volgde Corry de Inas-opleiding in Amersfoort, maar de zorgsector was haar niet zo op het lijf geschreven. Liever stak ze de handen uit de mouwen bij kruidenier Bielderman in het eigen dorp. ,,Het contact met mensen vind ik leuk.”

COLLEGA'S In 2004 verzette ze toch de bakens en kon ze aan de slag in de administratie bij de jurist Vos in Ede. Later kon ze terecht bij nog een paar andere bedrijven en op dit moment werkt Corry voor uitzendbureau HaPé in Putten. ,,Je collega’s zijn belangrijk.”

Haar man ontmoette Corry voor het eerst bij een feest in De Mof, een restaurant tussen Woudenberg en Leusden. Dit resulteerde later in een huwelijk. ,,Mijn man is internationaal chauffeur en ik koos ervoor om thuis te zijn voor de kinderen. In het begin was dat wennen, maar er zit niks anders op. We kregen twee dochters: Marian en Christa. Ze wonen allebei in Woudenberg. We zijn allemaal heel honkvast. Lekker makkelijk.”

Als kind kreeg Corry een pony en de liefde voor paarden is altijd gebleven. ,,Voordat mijn kinderen konden lopen, zaten ze al bij mij voorop. Dat doen we nog steeds. We houden sowieso van dieren. We hebben een kat (Poekie) en een Mechelse herder (Mexx).”

Corry sloot zich aan bij de Valleiruiters in Woudenberg. Ze kreeg eerst een tijd les in de buitenbak aan de Zegheweg. Later ging ze mee naar de nieuwe accommodatie. ,,We helpen als lid mee met allerlei taken, als er wedstrijden zijn en om de tuin te onderhouden.” Dressuur vindt Corry leuk om naar te kijken, maar zelf rijdt ze graag paard in de vrije natuur. Haar jongste dochter Christa is fanatiek wedstrijdruiter.

,, Vluchtelingen zijn gewone mensen, met een verhaal

Tuinieren, naaien en handwerken zijn ook activiteiten waar Corry graag haar tijd aan besteedt, maar de Woudenbergse heeft vooral een groot hart voor vluchtelingen die huis en haard verlieten. Toen eind 2015 een aantal vluchtelingen voor nood opgevangen werden in sporthal De Camp, liet haar dit niet koud. ,,Via de kerk had ik al eens contact gehad met een Syrische vluchteling. In die tijd had ik geen werk en toen heb ik me opgegeven om mee te helpen. Dat betekende zes dagen helpen met hun bed, het eten en de kleding. Nadat ik ze uitgezwaaid heb naar een tijdelijke opvang in het Friese Grou, dacht ik dat het klaar was, maar het contact is gebleven.”

Doordat Corry daar veel communiceerde met een Iraanse tolk, kreeg ze blijvend contact met nogal wat Iraniërs. ,,De meesten zijn gevlucht omdat ze als christen in hun eigen land vervolgd worden. Daarom vinden ze het heel bijzonder dat ze in Nederland zomaar naar allerlei kerken kunnen. Ik hoor nog steeds dat ze heel dankbaar waren dat ze in Woudenberg echt tot rust konden komen, ook al was dat maar in een grote hal, een geïmproviseerde accommodatie. De opvang heeft indruk gemaakt en dat merk je nog steeds als ze hier weleens in de kerk komen.”

Volgens Corry is het beleid van de overheid dat vluchtelingen vervolgens naar diverse asielzoekerscentra worden gestuurd, verspreid over ons land. Om het verblijf hier te ontmoedigen. ,,Ze komen hier in eerste instantie samen en dat schept dat een band.” Daarom zoekt de Woudenbergse nu zo’n twintig Iraniërs op in plaatsen als Utrecht, Nijmegen, Amsterdam, ‘s-Gravendeel, Rijswijk en Zutphen. Om hen een hart onder de riem te steken. ,,Vrienden van Iraniërs die je kent, worden ook weer vrienden.” Ze lacht als de flinke benzinekosten ter sprake komen.

Corry begrijpt best - tot op zekere hoogte - dat er mensen zijn die niet zo gastvrij zijn en vluchtelingen liever vandaag dan morgen zien vertrekken. ,,Maar als zij vluchtelingen zouden leren kennen, gaan ze hier vast anders over denken. Omdat je dan merkt dat het ook gewone mensen zijn, met een verhaal. De meesten willen hier gewoon in vrijheid een bestaan opbouwen, met werk en een dak boven het hoofd. Dat ze niet steeds achterom hoeven te kijken, of dit wel kan.”

Ze wijst erop dat Iraniërs in het eigen land gevaar lopen als ze zich tegen het regime uitlaten en standaard bij de geboorte als islamiet te boek staan. ,,Wanneer je dan christen wordt, heb je een groot probleem. Een deel van deze mensen zijn Koerden en die bevolkingsgroep wordt sowieso achtergesteld in Iran. Ze worden op allerlei manieren gediscrimineerd en komen bijna niet aan werk. Je kunt maar zo opgepakt en vastgezet worden. Een paar Iraniërs vertelden me na verloop van tijd hele akelige dingen over wat ze hebben meegemaakt. De meesten hebben nu een status, maar wat dan? Je bent alles kwijt en je familie zit ver weg, wat voor hen heel belangrijk is. Als het veilig zou zijn, willen ze graag terug, want in hun cultuur is het ook normaal dat je voor je ouders zorgt. Ik ken iemand voor wie dit heel traumatisch is. Nu hij geen werk heeft, kan hij ook geen geld sturen. ”

Het christelijk geloof inspireert en motiveert Corry ook om iets te doen voor vluchtelingen. ,,Zorg voor je naasten, voor de mensen die het moeilijk en minder hebben dan wij.” Haar dochter Marian voegt toe dat ze vindt dat het een opdracht is om te delen wat je hebt ontvangen. Zelf is ze ook betrokken bij een Syrisch gezin dat een plek kreeg in Woudenberg. Dit contact begon met taalondersteuning, maar intussen helpt ze ook bij andere zaken, zoals de weg vinden in de medische wereld. ,,Het is fijn dat de man nu een baan heeft als werkplanner, maar voor zijn vrouw is het lastig om Nederlands te leren. In het Cultuurhuis kan ze wel contacten maken.”

WELKOOP Marian woonde tot haar zestiende aan de Oranjelaan en ze ging ook naar de Julianaschool. Daarna rondde ze aan het Ichthus College in Veenendaal met succes haar vwo-examen af. Na haar diploma bezocht ze de Agrarische Hogeschool in Deventer waar ze agrarische bedrijfskunde studeerde. Toen die studie was afgerond kreeg Marian een baan op de kwaliteitsafdeling van de mengvoederfabriek van Evert-Jan Bos in Ederveen.

,, We kunnen over en weer veel van elkaar leren

De Woudenbergse is getrouwd met Willem Smit, werkzaam als kraanmachinist bij Van Werven in Oldebroek. Na vijf jaar kreeg ze samen met hem haar tweede kind, wat geopereerd moest worden en dus extra zorg nodig had. Daarom gaf ze in die tijd haar baan op. Later vond ze haar draai bij een Welkoop-winkel in Woudenberg, waar ze nog steeds voor één dag in de week werkt. Tegelijk vragen haar drie kinderen de aandacht, dat zijn: Joeri (13), Elbert (11) en Thirza (8). Ze relativeert haar drukke bestaan en is blij dat haar jongste twee op donderdagmiddag standaard bij haar moeder terecht kunnen. Want dan staat ze zelf in de winkel van Welkoop. ,,Maar ik kan altijd wel bij haar terecht met mijn kinderen. Dat is nooit een probleem en heel fijn.”

LEGPUZZELS Corry wijst op de legpuzzels die in de woonkamer staan. Die maakt ze graag met haar kleinkinderen. Onlangs legde ze er met Thirza nog een van 500 stukjes. Haar kleindochter knutselt ook graag. De poes, de hond en de pony zijn eveneens favoriet. ,,Dan wandelen we een rondje samen. Of we gaan zo snel als ik kan rennen (lacht). We hebben een Welsh gezelschapspony, want Shetlanders zijn wat eigenwijzer.”

De pony heet Kareltje en het beestje heeft inmiddels een fanclub, met mensen uit het hele land. ,,Als we foto’s of filmpjes over Kareltje op Facebook zetten, krijgen we overal reacties vandaan. Het is een bijzonder dier.”

Tot slot toont Corry op haar telefoon nog foto’s van haar kleinkinderen. Ze schaart hier ook een Iraans kind onder, want een jong stel heeft haar geadopteerd als alternatieve moeder en oma. Dat zijn Ayoub en Fereshteh Hasanzadeh met hun meisje Nafas (3). ,,Toen de vader van Ayoub overleed, ben ik daar gelijk op bezoek gegaan en zo is dat contact ontstaan. Hun dochter is in ons land geboren en dat is een heel enthousiast meisje.”

Opvallend cultuurverschil tussen Nederlanders en Iraniërs vindt de Woudenbergse de gastvrijheid. Ze wijst op de koekjestrommel, die bij Ayoub en Fereshteh altijd open staat. Je mag zoveel eten als je wilt. ,,Ze zijn heel royaal en delen alles. We kunnen over en weer heel veel van elkaar leren.”

PASSIEBLOEMEN De zwarte poes Poekie mengt zich nog even in het gesprek en begeleidt de gast naar buiten. Daar informeert Barend, de man des huizes, of het gesprek naar wens verliep. Zijn passiebloemen tegen de schutting staan er mooi bij. Maar dat is weer een ander verhaal.