'We hadden het [niet beter]
kunnen treffen'
De één raakte zijn wilde haren kwijt, de ander kwam tot wasdom. Maar de wegen van Pieter Vink en Wessel Terpstra, die een belangrijk aandeel hadden in de succesjaren van Volleybalvereniging Woudenberg, gaan scheiden in de zaal. ,,Het sprookje is uit.”
Je zou ze kunnen zien als tegenpolen. Pieter Vink is iemand die niet op zijn mondje gevallen is. Hij is ad rem, kritisch op zichzelf en anderen, schuwt de confrontatie niet. Als clubvolleyballer heeft hij ook een mooie loopbaan achter de rug. Vink begon bij Woudenberg en speelde daarna bij Renswouw, SSS en Forza Hoogland, alvorens hij zeven jaar geleden opnieuw bij Woudenberg neerstreek. Bij SSS speelde de buitenaanvaller in de eerste divisie, destijds het op één na hoogste volleybalniveau van Nederland.
Vink is de man die ‘altijd aanwezig is’, zoals hij zelf aangeeft. ,,Ik maakte mij altijd druk over alles en iedereen. Nam een scheidsrechter een verkeerde beslissing, dan zei ik daar wat van. Werd er wat uit het publiek geroepen, dan reageerde ik daarop. In het verleden pakte ik geregeld kaarten, wat in het volleybal niet vaak voorkomt. Laat ik zeggen dat wijsheid met de jaren komt.”
Zet daar Wessel Terpstra naast. Hij is de nuchterheid zelve, denkt langer na voor hij antwoord geeft op de vragen die op hem afgevuurd worden. Terpstra heeft nog geen idee waar zijn plafond ligt. Na de zomer speelt hij – net als maatje Jan-Pieter Kooij – voor AVV Keistad. De Amersfoorters komen uit in de topdivisie, momenteel het op één na hoogste niveau. Maar vanwege die mooie overstap zal Terpstra zichzelf niet op de borst kloppen.
Uiteráárd heeft ploeggenoot Vink daar wel wat over te zeggen. ,,Ik ben heel benieuwd hoe Wessel en ook Jan-Pieter zich bij AVV Keistad gaan ontwikkelen. Ze zullen zich daar ook moeten laten gelden, in een nieuw team ook de ballen opeisen. Ik heb misschien wat te veel geldingsdrang, maar bij een andere club moet je jezelf ook wat meer laten zien. Ik ga dat zeker op de voet volgen.”
PLOEGGENOTEN Vink en Terpstra werden zeven jaar geleden ploeggenoten. Vink was de ervaren kracht, die het liefst alle ballen aangespeeld kreeg en die vervolgens zo hard mogelijk op de grond van de tegenstander ramde. Terpstra gold als de coming man, het talent dat pas op zijn veertiende dankzij zijn neef Ruben van Holland in aanraking kwam met volleybal. De Camp werd, zoals hij zelf zegt, zijn ´tweede thuis´. Daar etaleerde Terpstra de afgelopen seizoenen met succes zijn drive en aanvalskracht.
De twee hadden een belangrijk aandeel in het jongensboek dat de afgelopen jaren door Woudenberg geschreven werd. Met coach Arnoud Holl aan het roer rukten de Woudenbergers van de promotieklasse op naar de eerste divisie, landelijk gezien het derde niveau. De episode was er één van ongekende weelde, want nooit eerder reikte Woudenberg tot deze hoogte. ,,We beschikten over een heel goede lichting, een mix van jonge en oudere spelers, die ook nog buiten het veld een goede klik hadden. We hadden het als team niet beter kunnen treffen”, zegt Terpstra.
Ook Vink noemt de onderlinge chemie als een belangrijke brandstof voor de succesjaren. ,,Dat het zo goed matchte, dat is best bijzonder geweest.” Naar eigen zeggen kreeg hij ook de ruimte van zijn ploeggenoten. ,,Je moet ook niet te veel mannetjes zoals ik in één team hebben, dat kan ook eens verkeerd uitpakken. Gelukkig zijn de meeste andere ploeggenoten wat rustiger. Dat heeft zeker in de beginperiode wel geholpen.”
VERANTWOORDELIJKHEID Vink nam graag veel hooi op de teamvork. ,,Als het spannend werd naar het einde van de set toe, dan eiste ik alle ballen op bij spelverdeler Rik Blokhuis, die vorig jaar al stopte. Zeker aan het begin van deze periode trok ik die verantwoordelijkheid naar mezelf toe.” Maar in de loop van de jaren werd Vink ouder en wijzer. ,,Dat heb ik ook echt geleerd van Arnoud Holl, die mij liet inzien dat je je niet te veel met randzaken bezig moet houden. Daardoor word je uiteindelijk zelf een betere volleyballer en kun je helpen om wedstrijden te winnen.” Dan schiet Vink in de lach. ,,We werden vorig jaar tot het meest sportieve team van de competitie uitgeroepen. Mensen die alleen de oude Pieter Vink kennen, zullen zich afvragen hoe dat mogelijk is.”
Maar hoe ouder de nu 38-jarige Vink werd, hoe slimmer hij ging spelen. ,,In plaats van die keiharde en risicovolle smash langs het blok, kies je eens voor een prikbal of probeer je de bal via de handjes van de tegenstander uit te spelen. Je leert doseren, ook omdat je lichaam dat aangeeft.”
Zodoende konden de jonkies van Woudenberg zichzelf ook ontplooien. De rolverdeling verschoof in de loop van de seizoenen. ,,Wessel en JP hebben zich geweldig gemanifesteerd. Zij groeiden in de schaduw en lieten zien dat ze steeds meer druk aankonden, juist op de momenten dat een hoger niveau gevraagd werd. Mede daardoor hebben we zo lang met dit team zo goed gepresteerd en kwamen de jonkies steeds meer op de voorgrond te staan.” Volgens Terpstra ging dit op een ‘heel natuurlijke manier’. ,,Ik vind het mooi dat Pieter dat aangeeft. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik ook geleerd heb om mijn momenten te pakken.”
OPMARS Opvallend is dat het team van Woudenberg in de opmars van de promotieklasse naar eerste divisie nagenoeg hetzelfde bleef. ,,Dat is bijzonder, zeker als je nu terug gaat blikken. Maar in ons spel, het steeds weer hogere niveau dat van ons als groep gevraagd werd, lagen telkens weer nieuwe uitdagingen. Daardoor begonnen we elk seizoen weer met een frisse blik en waren we in staat om aan te haken.”
Vink noemt ook het arbeidsethos van zijn ploeggenoten. ,,Talent is niet genoeg, hé. Wil je ergens komen, dan is dat ook een kwestie van hard werken. Maar hoe ver wil je daar voor gaan? Dat aspect is minstens zo belangrijk en die drive hadden we met elkaar. Omdat we onze foutenlast wisten te beperken, werden we een heel lastig bespeelbare ploeg.” Tot dat inzicht kwam de routinier in het seizoen dat Woudenberg kampioen werd in de derde divisie en in dat jaar ook de bekerfinale bereikte. ,,Voor mij kwam toen al het besef dat we aan iets bijzonders bezig waren. Zo van: ‘Hé, we blijven maar winnen.”
Woudenberg ontsteeg daarna ook de tweede divisie en acteerde afgelopen seizoen voor het tweede jaar op rij als eerstedivisionist, ’s lands derde volleybalniveau. Net als vorig seizoen was Woudenberg op weg naar een positie in de middenmoot, maar vanwege de uitbraak van corona kon de competitie niet uitgespeeld worden. Beide volleyballers liepen daardoor ook een mooi afscheid mis. Zoals eerder vermeld verkast Terpstra naar AVV Keistad, terwijl Vink met wedstrijdvolleybal stopt. ,,Helemaal stoppen lukt mij niet, daar ben ik nog te fanatiek voor. Maar ik merkte voor mezelf dat het moeilijker werd. Ik heb een gezin met drie jongens en een drukke baan, op een gegeven moment kom je op een punt dat het mooi genoeg geweest is.”
UITEEN Het wegvallen van het duo is niet het enige verlies voor de club. Bijna de hele kern van het succesvolle mannenteam valt uiteen. Terpstra: ,,Het is een beetje een domino-effect geworden, al denk ik dat er ook veel begrip is binnen de club. Je voelde dit sinds de winter een beetje aankomen. Helaas ontbreekt bij Woudenberg momenteel de aanvoer van onderaf om het vertrek van diverse spelers op te vangen.” Zelf gaat de 26-jarige voor zijn kans bij AVV Keistad, de club waar hij dit seizoen op maandagen al trainde. ,,Dit is voor mij het moment in mijn leven dat ik deze kans wil grijpen. Ik ga kijken waar mijn volleybaltop ligt.”
De leegloop van de selectie heeft Woudenberg genoopt om zich voor volgend seizoen terug te trekken uit de eerste divisie en opnieuw te starten in de promotieklasse. De overgebleven spelers van het eerste sluiten zich aan bij het tweede team, dat volgend seizoen de nieuwe hoofdmacht vormt. De coach van het tweede team, Erwin Vermeer, schuift automatisch ook door.
Het betekent dat het volleybalsprookje van Woudenberg definitief ten einde is. ,,Dat is inderdaad uit. Het is jammer dat we vanwege corona niet officieel afscheid hebben kunnen nemen van het publiek. Dat was mooi geweest, maar wie weet komt er later nog een mooie gelegenheid voor”, zegt Vink. Ook Terpstra hoopt daar maar op. ,,Toen we begonnen aan dit avontuur, kende je iedereen die op de tribune naar onze wedstrijden keek. Zo van: ‘Dat is de vriendin van die, dat zijn de ouders van hem’. Maar hoe hoger we kwamen, hoe meer publiek er kwam. De afgelopen seizoenen werd ik ook gewoon door vreemden aangesproken in de supermarkt. Dat was vooral de eerste keer vreemd om mee te maken, maar het geeft ook wel aan dat het volleybal in Woudenberg leeft. Het zat de laatste jaren altijd vol in De Camp. Als team hebben we wat moois neergezet.”
BEACHVOLLEYBAL Het einde betekent overigens niet dat Vink en Terpstra elkaar niet meer zien. Naast het zaalvolleybal zijn beiden ook fanatieke beachvolleyballers. Vink vormt een duo met Sander Lems, met wie hij in het verleden eens negende werd op het NK. Terpstra speelt samen met Jan-Pieter Kooij. De duo’s sparren geregeld met elkaar en hebben de trainingen hervat. De onderlinge partijtjes op het scherp van de snede. Dat is ook het mooie, geeft Terpstra aan. ,,Willen winnen, maar je ook realiseren dat je elkaar nodig hebt om beter te worden. Je moet het met elkaar zien te rooien in een team.” Dat laatste is Woudenberg gelukt, zegt Vink lachend. En met een knipoog: ,,Dat is extra knap, zeker als je bedenkt wat voor lastig mannetje ik af en toe kon zijn.”